کوچ

مستیم از جام تهی ، از نشئه های آگهی
یک جرعه از این گر زنی ، آتش به عالم افکنی

جن و ملک در ساز ما ، گویند جمله راز ما
ما فاتحان آخریم ، چون عشق می ماند بجا

گفتا که مجنون گشته ای ، یا مانده ای اندر دویی
بر خوان وحدت برنشین ، چون خود نیابی در تویی

مرغ سحر با نای و نی ، سر زد چو بر بازار وی
آنجا خموش و پخته شد ، در نزد آن فرخنده پی

پیش تو
من از عشق
چه گویم
ای رد شده از خود
به تولی

عشق است
دلاور یل طاها
عباس علی (ع)
نور معلی

سقای حرم
ساقی طفلان
سلطان ادب
فاتح دل ها

حاجت به دلم بود
دهانم نگشودم
دریای کرم
داد به من
حاجت دل را

گریان تو هر زره دنیاست ، حسین(ع)
عالم به تمنای تو مولاست ، حسین(ع)
بی عشق تو عشقی نشود با معنا
دلداری تو مرهم دلهاست ، حسین(ع)
پروانگی ام را تو ببین ، سوخته ام
ای شمع که در واقعه تنهاست ، حسین(ع)
آن ساغر وحدت که توباشی ساقی
یک جرعه مرا اوج تعالی ست ، حسین(ع)